De afgelopen week hebben we al onze spullen ingepakt en overgebracht naar Pernis. Afgelopen vrijdag was de spannendste dag, want toen ging de bank en al het witgoed over. De meeste van jullie kennen Erwin zijn bank wel en misschien ook wel hoe deze met veel moeite twee jaar terug naar boven is gekomen: met veel pijn en moeite via de trap, tien verdiepingen omhoog. Daarom was het nog even afwachten hoe dat nu zou gaan. Gelukkig viel het erg mee! Binnen tien minuten stond hij al op de aanhangwagen beneden. Tot en met vandaag hebben we het hele huis nog een sopje gegeven en de allerlaatste troepjes meegenomen. Het is nu een kale bedoeling. Toch voelt dat schoonmaken echt alsof je 'ritueel' afscheid neemt van deze plek waar je toch echt veel mooie herinneringen hebt gemaakt. Je gaat namelijk elk hoekje en gaatje langs voor de allerlaatste keer. Wel heel fijn dat we hulp hebben gekregen van onze paps en mams en Lennart! Geniet maar van de Liquor 43 en bonbons ;)
Vandaag gingen we de allerlaatste spulletjes inladen en de vloer nog even dweilen. We hadden voor het gemak onze auto's even voor de stoep gezet zoals je hieronder kunt zien. We vonden dat we niemand in de weg stonden, want hebben expres gelet op de rolstoel afritten en mensen konden er nog makkelijk langs lopen. We hebben de auto dus eventjes laten staan toen we weer naar boven gingen om de tweede lading te halen. Tussendoor nog even de moeder van de volgende huurder (die overigens nu ook al in de flat woont, dus buurtjes, geen nieuw gezicht in principe ;) langs gehad die de vloer kwam betalen. Daarna alles op de gang gezet, nog een laatste rondje door ons huis gelopen. Erwin maakte nog een kort filmpje van de lege ruimtes en keek over het balkon. Hij zag een politiewagen staan beneden, zei het ook nog, maar we dachten er verder niet over na. Toen we op de lift stonden te wachten, die overigens vol stond met mensen, dus we moesten extra lang wachten tot we een lege lift hadden, keek ik voor de zekerheid maar even aan de voorkant over de galerij naar de auto's. Ik zag twee papiertjes onder de ruitenwissers. Nee! Nee! Vorige week ook al op de Broekweg! Toen stonden we niet in een vak, terwijl ik daar al minstens 30 keer m'n auto neer heb gezet. Maar dat is een ander verhaal. We zagen op dit moment de politiewagen nog zelfs wegrijden. Aah, wat een vervelend einde van het afscheid zeg! Eenmaal beneden snel de papiertjes gepakt. Ja hoor, twee maal 90 euro. Wat waren we boos en vooral verdrietig. We snappen dat we op de stoep staan, maar we zijn aan het verhuizen! We besloten om het hier niet bij te laten zitten! We hebben alles ingeladen en zijn toen naar het politiebureau gereden met de twee gele papiertjes. Daar binnen gekomen hebben we de vrouw van de balie naar de twee agenten laten zoeken die ons bekeurd hebben. Ze zijn naar beneden gekomen en we hebben beiden ons verhaal kunnen doen. Het schijnt dat ze wel tien minuten hebben staan wachten en kijken naar de auto's. Ze vermoedden wel dat we aan het verhuizen waren, maar omdat we maar niet met onze spullen zichtbaar werden, hebben ze toch besloten te bekeuren. Want stel je voor dat we gisternacht onze auto's daar neer hadden gezet! Nee, tuurlijk hebben we dat niet. Na wat heen en weer gediscussieer en overleg hebben ze toch besloten de bekeuringen door te scheuren. Wat waren we blij. Nooit gedacht dat het zou lukken, maar omdat het toch zo'n gevoel van onrechtvaardigheid geeft wilden we gewoon ons ei kwijt bij de desbetreffende personen. Gelukkig waren ze bereid ons tegemoet te komen. En nu hebben we alsnog een mooi verhaal wat betreft ons afscheid van de Londenweg. Morgen nog snel de sleutels inleveren en dan voor de laatste keer vanaf huis naar m'n werk fietsen. Doei Vlaardingen, een paar jaar geleden dacht ik nog dat je naast Dordrecht lag, topografisch wonder dat ik ben, maar wat ben je toch een leuk klein stadje! Heb je met veel plezier leren kennen het afgelopen jaar. Ik zal er vast nog vaak terug komen :)